चिल्लो पिरो अमिलो त नखानू है प्रिय

यो गजल सर्वप्रथम मेरो साथी महेश दाहाललाई समर्पण गर्न चाहन्छु । यो गजल तयार गर्दा उनी नै पृष्‍ठभूमीमा थिए । उनी आफुलाई माया गर्ने मान्छेहरु, आफू हुर्केको घर-आगन, आफ्नो गाउँ-परिबेश, प्यारो प्यारो देश छोडेर भर्खर आइपुगेकाले उनको मुहारमा केही वियोगका पिडाहरु र केही गम्भिर रहस्यहरू देख्न सक्थे म । साँच्चै भन्ने हो भने उनको त्यो पिडा गम्भिरता लाई ब्यङ्ग्य घोच्न गति-छाडेर लाग्ने काम मबाट प्रशस्त भए । गाडीमा सँग-संगै हुइकिदै गर्दा उनलाई मैले जिस्क्याएर सोधेथे, ' हिड्ने बेला तिम्रो सानूले के के भनिन् हँ'? सधैं जस्तै उनको उतर थियो ' ह्या।।।गिदी नगर्नुस् न' । जिस्क्याउदै उनलाई सोधेको यो प्रश्नले म आफैलाई पो चिसो लाग्यो । मेरा साथीहरू सोच्नोस् त बियोगिदै गर्दाको त्यो अन्तिम क्षणमा प्रियसीहरूले आफुलाई सम्हाल्न सके पिडा भरिएको बोलीले, नसके बिक्षिप्त मनै मनले यस्तै ( तल लेखिए जस्तै ) भन्दा होलान् । लौ आउनुहोस् यो गजल तिनै मायालू मनहरुलाई, तिनै प्रियसिहरूलाई , तिनै आफन्तहरूलाई समर्पण गरौ ।

चिल्लो पिरो अमिलो त नखानू है प्रिय,
सधैं आफ्नो ज्यू-ज्यानको ख्याल्-राख्नू है प्रिय

दैब लाग्छ कुन्-बेला, कसलाई के थाह,
सित्तै मिले अमृत'नि नचाख्नू है प्रिय,

हतार कैले नगर्नू, निराश नहुनू
अप्थ्यारोमा आफूलाई सम्हाल्नू है प्रिय

चलाखीमै निदाउनू, खेलाँची नगर्नू
आगो-पानी शत्रु सानो नआँक्नू है प्रिय

देउता झै छौ तिमी, देउता नै रहनू
जाँड रक्सी कूलतमा नलाग्नू है प्रिय

संघर्स हो रे जीवन, जीवन संघर्स,
दु:खसँग डराएर नभाग्नू है प्रिय ,

कुरुला म सङ्घारमा, राखेर जल्-घडा,
मेरो दशैं तिहार भै आउनू है प्रिय