माछापुछ्रे त बिम्ब न हो, सम्झेको त केबल तिमीलाई हो

नजिक आउदै स्नेहले डस्छ माछापुछ्रे

प्रभातमा मेरै सिंदूर घस्छ माछापुछ्रे

मैले हेर्दा खै के को मात चढ्छ जन्दिन म,

नांगिएर फेवातालमा पस्छ माछापुछ्रे

हरेक साँझ सराङ्कोतमा आउनु भन्छ लजाउंदै

नआउँ भने एक्लै कुरी बस्छ माछापुछ्रे

चन्द्रमाको ताज लगाई मलाई जिस्क्याउँछ

टाढा जाउँ त सम्झनाले कस्छ माछापुछ्रे

तिमीसँग पोखरामा घरजम गर्छु भन्ने सुनी

उफ्रिएर आकाश छुदै हाँस्छ माछापुछ्रे